Peddlin' Pete (B) Blues Missy Sippy Gent (29-03-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Missy Sippy info artists: Peddlin' Pete © Rootsville 2022

Het was alweer een tijdje geleden dat ik naar Gent was afgezakt. Gelukkig is er nog Facebook, soms dan toch, die je aandacht vestigt op een passerend evenement. Niet teveel info maar genoeg om richting Missy Sippy te rijden voor de aangekondigde Peddlin’ Pete.

Peddlin’ Pete aka Piet Vercauteren is een man met zijn gitaar en de blues. Hij brengt zuivere en onversneden blues, country en americana en dat alleen al vond ik zeker de moiete van de verplaatsing. Piet, die afkomstig is van Wetteren maar thans in Turnhout woonachtig is, is ook gekend van PD Martin (vorig jaar nog aanwezig op Goezot), wijlen The Big Time Bossmen en Moosnhine Reunion en duidelijk een manusje-van-alles.

Niet al te veel volk vandaag in de Genste Juke Joint, maar dat heb je niet altijd nodig om een fijne gig te hebben. Bleek dat Pete niet alleen was gekomen hij had zelfs twee gasten mee die de avond zouden mee helpen tot een goed einde te brengen en dat waren zijn vriendin Tess, die een aantal nummertjes zou brengen en de man op de Mississippi saxofoon Jeffrey Thielens aka Gregory Harp Peck.

Wij waren er klaar voor en de Piet ook en met ‘Hey hey’ gaf hij startschot van wat een aangename avond zou worden. ‘Burst Trough The Front Door’ was dan weer een eigen nummer die het talent van Piet nog extra in de verf zette. De man kent ook zijn klassiekers want hij bracht ons ‘Church Street Blues’ van Norman Blake en ‘Rope Strechin’ Blues’ van de geweldige Blind Blake en wat dacht u misschien van Tony Joe White’s ‘Deep River Blues’. Knap gebracht en Piet liet zien dat zijn fingerpickin’ werk meer dan in orde, en dat in combinatie met een warme, aangename stem was een schot in de roos.

Jammer dat de aanwezigen dat zo niet hadden begrepen. Een hoop geroezemoes die héél storen werkte en de sfeer voor een groot deel naar de vaantjes hielp. Eerste keer dat ik dat daar meemaakte. Het getuigt van weinig respect ten eerste naar de muzikant toe en ten tweede naar het deel van het publiek dat wel kwam om te luisteren en te genieten. Enfin, niet veel aan te doen meer wel zeer jammer.

Stilaan kwam de eerste set tot een eind, maar met ‘Avoidant Personality Blues’ kregen we er nog eentje van Piet’s hand, mochten we genieten van de zeer fijne stem van Tess bij ‘Live By The Drop’ om af te sluiten met Jeffrey aan de mondharmonica bij Muddy’s klassieker ‘Mojo Working. Voorwaar, dit was al meer dan geslaagd.

Na een korte pauze en tijd om de innerlijke mens te versterken kwam Pete terug beginnend ‘Oh Well’ van Fleetwood Mac. Niet voor de hand liggende cover en dat kan eigenlijk ook gezegd worden van ‘Grinning In You Face’ van Son House. Fijn waren ook de versies van “The Godfather of The Blues” Robert Johnson ‘Love In Vain’ (heel knappe versie) en ‘Hot Tamales’. Pete en zijn gitaar zijn ook niet vies van een streepje funk met ‘Real Mother For Ya’ van Johnny “Guitar” Watson. Tess kwam terug op de proppen en liet ons weer genieten van haar mooie stem met ‘Josephine’ en twee knappe en leuke bewerking met ‘Working Man’ ofte Yvan Heylen’s ‘De Werkmens’ en ‘Staying Alive’ van de Bee Gees.

Met ‘Canonball Rag’ toonde hij alweer zijn fingerpickin kunsten en werkte de gig af samen met Jeffrey op de tonen van ‘Maybelene’ van Chuck Berry en ‘I’ve Been Everywhere’ van Johnny Cash, en wat dacht je ? Ook al in een licht aangepaste versie waarbij hij, volgens mij, alle dorpen en steden van Vlaanderen de revue liet passeren.

Knap einde  en plots was het publiek wakker, vroeg meer en kreeg meer met ‘Ace Of Spades ‘ van Motörhead maar dan op zijn Peddlin Pete’s. Knap einde van een zeer fijn concert. Piet heeft mij meer dan aangenaam verrast. Als je ziet dat de man in je buurt speelt, dan zou ik zeggen, niet aarzelen en meepikken, je zal niet ontgoocheld buitenkomen.

Marcel